Author name: Canlusso

Bichon Frise to kochający ludzi, mały piesek uwielbiający psoty. Ze względu na śnieżno białą, puszystą sierść ( występują tylko w tym kolorze ) i kontrastujące z nią czarne oczy wygląda niemal jak maskotka.  Należą do rodziny psów Barbichon, która obejmuje Bichon Frise, Bolończyka, Hawańczyka i Maltańczyka oraz Coton De Tulear. Ich historia sięga XIV wieku, kiedy trafiły do Francji, dzięki żeglarzom, którzy zabrali je z Teneryfy. Od razu stały się ulubieńcami szlachty.  Na stałe zagościły na dworach w Francji, Anglii i Hiszpanii. Pupile tej rasy charakteryzują się dużą inteligencją i energią. Są odpowiednie nawet dla opiekunów bez doświadczenia w opiece nad zwierzętami.  Pomimo niewielkich rozmiarów, czas jaki należy im poświęcić na zabawę i aktywność fizyczną jest dość duży, proporcjonalny do miłości jaką potrafią okazywać ludziom. Zawsze wesołe i zabawne, które cierpią gdy zostają dłużej same – specjaliści twierdzą, że jest to rasa szczególnie podatna na lęk separacyjny.  Ze względu na nie zrzucanie sierści,  są bardzo cenione przez ludzi z alergią. Ich mały rozmiar sprawia, że doskonale nadają się do mieszkań jednak ze względu na ich energiczny temperament, wymagają dużej liczby ćwiczeń, zabaw i spacerów. Jak już pisaliśmy wyżej, Bichony są bardzo inteligentne, dlatego nauka sztuczek i posłuszeństwa sprawia im ogromną przyjemność.  Trenując je należy być stanowczym ale delikatnym – łatwo zranić i zniechęcić do dalszych  ćwiczeń, tego wrażliwca. Bichon Frise – Rozmiary Przedstawiciele obu płci mierzą od 23 do 28 centymetrów. Waga natomiast oscyluje między 3 a 5,5 kg. Bichon Frise – Charakter Wesołe i przyjazne usposobienie to cecha, która wyróżnia go spośród wszystkich ras.  Uwielbia być kochany a jego wygląd sprawia, że serca miękną każdemu kto go spotka. Tak jak wspominaliśmy, psy źle znoszą samotność i wykazują dużą skłonność do występowania u nich lęku separacyjnego.  Pozostawiony na dłużej pupil, może rozładowywać stres niszcząc przedmioty wokoło.  Na temperament Bichona wpływa genetyka a także właściwy proces socjalizacji, który powinien przejść w szczenięcych latach. Im częstsze kontakty z innymi zwierzętami i ludźmi, tym szybciej uczy się właściwego zachowania w społeczeństwie. Bichon Frise – Najczęstsze choroby Ponieważ większość chorób i podatność na nie, zostaje przekazana z genami, decydując się na czworonoga powinniśmy wybierać sprawdzoną hodowlę i poznać historię rodziców. Bichon Frise  cieszy się ogólnie dobrym zdrowiem. Jednak jak u każdej rasy, występują zwiększone tendencje do zapadania na pewne schorzenia takie jak: Problemy z pęcherzem Kamienie w nerkach i infekcje dróg moczowych są częstą przypadłością tej rasy. Może mieć to podłoże w złej diecie ( nadmiar białka, fosforu i magnezu ), skłonnościach do odkładania się złogów wapiennych czy zbyt rzadkim oddawaniem  moczu.  Infekcje dróg moczowych są spowodowane zakażeniami bakteryjnymi. W przypadku problemu z oddawaniem moczu jak ból, duża częstotliwość prób wysikania się czy widoczny krwiomocz, należy zgłosić się niezwłocznie do weterynarza. Zwichnięcie rzepki Częsta dolegliwość u małych psów. Dochodzi do niej kiedy rzepka ( zazwyczaj w tylnych łapach) zmieni swoje położenie względem anatomicznego położenie. Może powodować ból, jednak wiele psów dobrze toleruje tą przypadłość.  Alergie Bichony należą do grupy psów alergików. Objawy uczulenia jak pokrzywka, obrzęk, letarg mogą wystąpić po kontakcie pewnymi przedmiotami, roślinami, zjedzeniu uczulającego pokarmu czy nawet po podaniu szczepionki. Dysplazja stawu biodrowego Choroba jest zazwyczaj dziedziczona dlatego, psy z tym schorzeniem nie powinny służyć jako reproduktory.  Jeśli pies cierpi na kulawiznę i ból w tylnych łapach, to może być to oznaką dysplazji i postępującego artretyzmu. Niektóre psy nie wykazują żadnych objawów i dopiero zdjęcie RTG, może ujawnić występowanie schorzenia. Zaćma Dotyka młode psy tej rasy. Zazwyczaj rozwija się do 6 roku życia.  Wymaga interwencji chirurgicznej. Podobnie jak inne choroby ma podłoże genetyczne. Pielęgnacja Bichon Frise Bichon Frise to rasa posiadająca podwójną sierść, jak wspominaliśmy występującą tylko w kolorze białym. Miękki i gęsty podszerstek oraz cienka warstwa wierzchnia.  Sierść odstaje od tułowia, nadając mu puchaty wygląd.  Uważa się, że te psy nie zrzucają sierści co nie jest do końca prawdą. Została ona uwięziona w podszerstku i dlatego nie znajdziemy jej na podłodze ale regularne wyczesywanie ( 2 razy w tygodniu) jest konieczne aby nie doprowadzić do powstawania kołtunów.  Jeśli chcemy zachować śnieżną biel sierści naszego pupila, wymaga on kąpieli po intensywnych zabawach na dworze. Ważne by kąpać psa zawsze po czesaniu a nie odwrotnie. Częste kontrole i higiena uszu jest  konieczna aby nie doprowadzić do rozwoju infekcji. W przypadku brzydkiego zapachu, zaczerwienienia i objawów w postaci nadmiernego drapania się w tych okolicach przez psa, konieczna będzie wizyta u weterynarza. Bichon Frise może też wymagać obcinania włosów rosnących w kanale słuchowym.  Bichon Frise potrzebuje regularnych wizyt u groomera, który przystrzyże sierść co będzie miało pozytywny wpływ na wygląd jak i zdrowie psa. Wydzielina z oczu może gromadzić się na rzęsach i  sierści  wokół oczu, co w dalszej konsekwencji będzie drażniło oczy i prowadziło do ich podrażnień.  Jak u wszystkich psów, również Bichony, wymagają regularnego szczotkowania zębów aby utrzymać je w czystości i zapobiec rozwojowi chorób jamy ustnej.  Należy to robić przynajmniej 1-2 razy w tygodniu.  Pazury jak u większości psów przebywających w domu i nie ścierających ich naturalnie, wymagają obcinania. Jeśli słyszysz stukanie o podłogę kiedy Twój pupil się porusza, to znak, że należy je skrócić. Podczas pielęgnacji swojego psa, dokładnie sprawdzaj jego skórę pod kątem, zaczerwień, ran czy wysypki. Bichony to psy podatne na alergię, więc bardzo ważnym jest aby wcześnie dostrzec objawy i wyeliminować alergen. Bichon Frise – Kontakt z dziećmi Bichony kochają ludzi, nawet tych najmniejszych. Należy pamiętać, że ze względu na swój malutki rozmiar są narażone na nieumyślne zranienie. Należy uświadamiać dzieci jak postępować ( szczególnie z szczeniakami ) aby zarówno pupile jak i dzieci były bezpieczne.

Wywodzące z się z Syberii, psy rasy samojed pierwotnie były wykorzystywane do pilnowania reniferów podczas ich wypasania. Oprócz tego ciągnęły sanie oraz brały udział w polowaniach a nawet ogrzewały swoich właścicieli leżąc na nich w mroźne noce. Nazwa wywodzi się od ludu Samoyed, z którym łączyły ich bliskie relacje.   Jest to rasa pracująca, posiadająca silny charakter. Obecnie spełnia się raczej jako oddany i przyjazny członek rodziny. Charakterystyczny „uśmiech” – lekko zadarty kącik ust, jest tym co urzeka wszystkich. Psy są bardzo rodzinne. Pomimo tego, że wybierają jedną osobę na swojego właściciela, to darzą miłością całą rodzinę. Uwielbiają przebywać ze „swoimi” ludźmi, kiedy pozostają dłużej same, stają się nieszczęśliwye.  Oprócz uśmiechu, jego charakterystyczną cechą jest gruby płaszcz sierści, który na zimę staje się tak gęsty, że ciężko dostrzec przez niego skórę.  Decydując się na samojeda, musimy zdawać sobie sprawę, że ilość sierści, którą gubi jest naprawdę duża i nastawić się na częste sprzątanie.  Opiekując się tymi psami musimy dawać mu zajęcie. Znudzony pies może posunąć się do destrukcyjnych zachowań jak kopanie, gryzienie butów czy ciągłe wycie. Samojed rozmiar i waga Samce mają do 0.6 metra wysokości a samice sięgają 53 centymetrów. Ich waga oscyluje między 22 a 27 kilogramami. Charakter i osobowość samojeda Są to psy bardzo rodzinne i nie nadają się do samotnego pozostawienia w budzie czy na podwórku. Inteligencja, łagodność i lojalność to cechy, które wyróżniają dobrze wychowanego samojeda. Wychodząc na spacer, musi być zawsze prowadzony na smyczy, gdyż mogą obudzić się w nim pierwotne instynkty i ruszyć w pogoń za małymi zwierzętami. Jak każdy pies – samojed potrzebuje socjalizacji już od najmłodszych lat. Oswajanie go z ludźmi, nowymi miejscami czy innymi zwierzętami sprawi, że wyrośnie na mądrego i posłusznego psa. Samojed – najczęstsze choroby  Samojedy cieszą się ogólnie dobrym zdrowiem, jednak są schorzenia, do rozwoju których dochodzi częściej u tej rasy niż innych, są to: Jaskra Choroba wywołana przez podwyższone ciśnienie śródgałkowe. Stopniowo uszkadza nerw wzrokowy. Postępująca może doprowadzić do całkowitej ślepoty psa. Wyróżniamy jaskrę pierwotną – dziedziczną oraz wtórną – wywołaną przez  choroby współistniejące.  Leczenie polega na stosowaniu medykamentów w postaci kropel do oczu a w dalszej kolejności operację chirurgiczną. Glomerulopatia Kłębuszkowe zapalenie nerek – choroba genetyczna, którą samojedy dziedziczą. Powstaje w wyniku odkładania się w tkankach nierozpuszczalnych złogów, zwanych amyloidami.  Dysplazja stawu biodrowego Choroba dziedziczona genetycznie. Kość udowa nie pasuje ściśle do stawu biodrowego powodując utykanie u psa. Czasami objawy są niewidoczne gołym okiem i dopiero zdjęcie RTG potwierdza diagnozę. U chorych psów dolegliwości będą nasilać się wraz z wiekiem. Skuteczne leczenie obejmuje operację chirurgiczną oraz późniejsza rehabilitację Zwichnięcie rzepki  Często występujące schorzenie u samojedów, które dotyka tylnych łap. Może powodować ból, chociaż psy dobrze tolerują życie z dolegliwościami jakie powoduję niestabilna rzepka. Leczenie zależy od stopnia zwichnięcia rzepki. W najcięższej postaci potrzebne jest operacyjne ustawienie rzepki na swoim miejscu oraz jej stabilizacja specjalnym gwoździem. Niedoczynność tarczycy Niedobory hormonów tarczycy u psa ( tyroksyny T4 i trójjodotyroniny T3), objawiają się nadwagą i ospałością. Na skórze występują symetrycznie wyłysiałe miejsca. Dodatkowo niedoczynność tarczycy powoduje wzmożony łojotok, hiperpigmentację oraz zmatowienie i pogorszenie wyglądu sierści. Niedoczynność tarczycy u samojedów leczy się tak samo jak u ludzi, poprzez podaż hormonów tarczycy. Cukrzyca Jest to choroba przewlekła przez którą organizm nie produkuje insuliny lub wytwarza jej za mało. Oprócz samojedów, na cukrzycę szczególnie narażone są takie rasy psów jak mopsy czy pudle. Pierwszymi objawami jakimi manifestuje się cukrzyca są wielomocz, polidypsja, odwodnienie czy pogorszenie widzenia. Podaż insuliny oraz odpowiednia dieta stanowią trzon terapii leczenia cukrzycy. Zwężenie zastawki aortalnej Kardiologiczne schorzenie utrudniające przepływ krwi między lewą komorą a aortą. Może prowadzić do omdleń psa a nawet nagłego zgonu. Echo serca może potwierdzić diagnozę. Rak płaskonabłonkowy języka Samojedy są szczególnie narażone na wystąpienie tego nowotworu. Karmienie samojeda  Pies powinien otrzymać 2 posiłki dziennie, składające się w sumie z około 1.5 do 2.5 szklanki suchej karmy. Oczywiście ilość karmy jaką powinien spożyć samojed, będzie zależała od takich czynników jak jego wiek, aktywność fizyczna czy występujące schorzenia. Pielęgnacja samojeda Psy tej rasy mają prostą sierść wierzchnią i miękki gruby podszerstek.  Mogą mieć kolor śnieżno biały, biszkoptowy lub kremowy.  Kiedy psu nadmiernie wypada sierść należy go czesać codziennie. Przynajmniej raz na 2 miesiące samojed powinien zaznać kąpieli.  Wysuszenie sierści samojeda to długi proces i wymaga cierpliwości. Część właścicieli samojedów korzysta regularnie z usług groomerów, powierzając pielęgnację tych psów profesjonalistom. Zęby samojeda powinno się czyścić przynajmniej 2 razy w tygodniu. Pozwoli to usunąć kamień nazębny i bakterie.  Ochroni przed chorobami dziąseł i nieświeżemu oddechowi. Pazury samojedom powinno się obcinać przynajmniej raz w tygodniu chyba, że ścierają je same. Pamiętaj, że zbyt krótkie przycinanie pazurów może spowodować ból i skutecznie zniechęcić do kolejnego obcinania Jak u każdego psa, samojedy wymagają regularnej kontroli uszów pod kątem zaczerwień i brzydkiego zapachu, co może świadczyć o infekcji. Należy je czyścić przecierając zwilżonym gazikiem. Środki o zrównoważonym PH są najlepsze do tego typu zabiegów pielęgnacyjnych. Podczas zabiegów pielęgnacyjnych, sprawdzaj dokładnie skórę psa pod kątem wysypek, ran i zmian grzybiczych. Zbyt duża ilość wydzieliny z oczu powinna Cię zaniepokoić.