Oparzenia u psa. Co robić?
Do oparzeń u psów może dochodzić po kontakcie z różnymi przedmiotami gospodarstwa domowego. Możemy je podzielić na: termiczne – spowodowane wysoką temperaturą. Dochodzi do nich najczęściej po kontakcie psa z ogniem lub wrzącą wodą. elektryczne – powstają na skutek przepływu przez ciało psa prądu elektrycznego. Najczęstszą przyczyną jest niezabezpieczona instalacja lub piorun. chemiczne – spowodowana działaniem środków chemicznych o żrącym działaniu ( np. kret). Połknięcie przez psa takiej substancji może wywołać ciężkie oparzenie błon śluzowych, narządów wewnętrznych a w konsekwencji śmierć. Lekkie oparzenia można leczyć w domu gdyż powodują tylko powierzchowne uszkodzenia skóry, ciężkie natomiast będą wymagały natychmiastowej wizyty u weterynarza. Stopień oparzenia u psów Ciężkość oparzeń można określić po następujących obajwach: I stopień – oprócz objawów bólowych będą miały zaczerwienioną skórę w miejscu poparzenia. Ten rodzaj oparzeń goi się szybko i zwykle nie wymaga interwencji lekarza weterynarii. II stopień – charakteryzuje się powstawaniem na skórze pęcherzy z płynem. Ten rodzaj oparzeń goi się długo i jest narażony na infekcję, stąd konieczna może być antybiotykoterapia. III stopień – obejmuje naskórek, warstwy skóry właściwej jak i tkanki podskórne. Oparzenia te powodują martwicę skóry a w konsekwencji utratę czucia miejscu narażenia. Oparzenia III stopnia są bezpośrednim zagrożeniem życia i w późniejszej rekonwalescencji mogą wymagać przeszczepu skóry. Pierwsza pomoc w przypadku oparzenia się psa Należy pamiętać, że na oparzone miejsce nie można stosować maści, kremów czy masła. Takie działanie nie pomoże w żaden sposób a może niepotrzebnie zanieczyścić ranę. Wszystko co będzie Ci potrzebne to zimna woda i jałowy opatrunek. Oparzenie płynami lub gorącym przedmiotem – miejsce narażenia schładzaj przy pomocy strumienia zimnej wody przez około 20 minut, następnie załóż jałowy opatrunek. Oparzenia chemikaliami – jeśli pies poparzy sobie skórę możesz spłukać miejsce zimną wodą. Musisz jednak uważać aby przez to działanie środki chemiczne nie przeniosły się w inny obszar ciała (np do oczu). W przypadku wypicia przez psa detergentu, wizyta u weterynarza jest nieunikniona. Oparzenia elektryczne – zanim podejdziemy do psa musimy upewnić się czy jest bezpiecznie a więc czy urządzenia elektryczne które spowodowały uraz są wyłączone. Oparzenie elektryczne zabezpieczamy tak samo jak termiczne – chłodzimy zimną wodą a następnie opatrujemy jałową gazą i bandażem. Kiedy dojdzie do oparzeń II i III stopnia a w konsekwencji znacznego uszkodzenia skóry, Twoim zadaniem będzie zabezpieczenie rany jałowym opatrunkiem i natychmiastowe udanie się do lecznicy weterynaryjnej. Leczenie weterynaryjne oparzeń u psa W przypadku poważniejszych oparzeń, weterynarz wykonuje szereg badań diagnostycznych aby zastosować efektywne leczenie. Badania krwi u psów z ciężkimi oparzeniami, pozwalają ocenić poziom białka i elektrolitów we krwi oraz stan narządów wewnętrznych. W wyniku oparzeń organizm psa, traci znaczne ilości płynów, regularna kontrola ciśnienia pozwoli weterynarzowi skorygować niedobory. Agresywna płynoterapia może być jednym z pierwszych zaleceń lekarza. Psy podobnie jak ludzie odczuwają ból dlatego nie można zapominać o jego zapobieganiu. Weterynarz zastosuje dożylne lub domięśniowe środki przeciwbólowe. W uszkodzonej skórze może dojść do nadkażeń bakteryjnych stąd częsta decyzja o wdrożeniu antybiotykoterapii. W dalszej części leczenia, nasi czworonożni przyjaciele mogą wymagać żywienia i dostarczanie płynów za pomocą strzykawki, regularnej zmiany pozycji (w przypadku psów leżących) aby nie dopuścić do powstania odleżyn oraz cyklicznego zmieniania opatrunków. Zapobieganie oparzeniom u psów Pamiętaj, że psy są z natury ciekawskie i chętne do dotykania i próbowania nowych, często niebezpiecznych rzeczy. Trzymaj psa z daleka od kuchenek, grilli i innych źródeł otwartego ognia, niosąc wrzącą wodę odsuń psa aby nie kręcił się pod nogami, pamiętaj o zabezpieczeniu wszystkich chemikaliów jakie znajdują się w pomieszczeniu – pies nie może mieć do nich dostępu.